Koty bez sierści – poznaj najpopularniejsze rasy
Wpisz frazę poniżej, by szukać artykułów i produktów
UDOSTĘPNIJ
Każdy miłośnik kotów ma swoje własne upodobania. Jedni są przekonani, że wolą kota niż kotkę, drudzy koniecznie nalegają na mruczka o stosunkowo dużych rozmiarach. Są też tacy, których marzeniem jest kot bez sierści. Poznaj rasy niewątpliwie wyróżniające się swoim wyglądem. Oto łyse koty oraz ich specyficzne cechy.
Spis treści:
Łyse koty zwykle przyciągają uwagę. Tak też jest z majestatycznymi sfinksami kanadyjskimi. Choć nie przypominają klasycznych mruczków, jakie widzimy w bajkach, często są tak naprawdę bardziej od nich przyjazne. Wykazują się wyjątkową towarzyskością, uwielbiają czułości i przytulanie swoich opiekunów, do których silnie się przywiązują[1]. Są też ciekawskie i chętne do zabawy.
Jeśli chodzi o ich hipnotyczny wygląd – sfinksy kanadyjskie rodzą się bardzo pomarszczone. Jakie cechy sfinksów są równie istotne dla hodowców? Między innymi odcień oczu, szczególnie pożądany jest niebieski, co jednak ważne, powinien on współgrać z umaszczeniem kota[2]. Jeśli zaś chodzi o masę ciała tych wyjątkowych kocich towarzyszy, kocury ważą zwykle około 4–7 kg, a kocice 3–4 kg[3].
Co istotne, koty te rodzą się w różnych barwach, lecz tak naprawdę nie są całkowicie łyse. Pokrywa je delikatny meszek, który może przypominać w dotyku zamsz[1] – jest niezwykle miły i delikatny, co sprawia, że głaskanie takiego kota to ogromna przyjemność.
Warto pamiętać, że łyse koty wymagają specjalnej pielęgnacji. Brak sierści sprawia, że są wrażliwsze na temperatury – zarówno niskie, jak i wysokie. Konieczna jest więc ochrona nagiej skóry kota, zwłaszcza jeśli planujemy z nim wyjścia na zewnątrz. Zimą należy go odpowiednio zabezpieczyć przed chłodem, latem zaś posmarować specjalnym kremem przeciwsłonecznym. Istotne jest także regularne kąpanie sfinksów – nieraz nawet raz na tydzień – ponieważ na ich ciele zbiera się niekorzystne sebum. Trzeba również pamiętać o właściwym czyszczeniu ich oczu – nie mają rzęs, a co się z tym wiąże, oczy łzawią im znacznie częściej niż u innych kocich przyjaciół[2].
Świadomość tego, jak wymagające w opiece są sfinksy, jest istotna, ponieważ pozwala zastanowić się, czy aby na pewno jesteśmy gotowi na to wyzwanie. W roli opiekunów tych kotów znakomicie sprawdzą się osoby mające czas na zajmowanie się nimi oraz wiedzę, jak należy to robić. Przed przyjęciem sfinksa trzeba więc przygotować odpowiednio mieszkanie, by nie był on narażony na zagrażające mu wahania temperatur czy – co jest istotne u wszystkich kotów – zranienia podczas chęci ucieczki i wymknięcia się w celu poznawania świata. Sfinksy są z natury bardzo ciekawskimi kotami i mogą mieć one potrzebę eksplorowania nie tylko własnych czterech kątów, lecz także otoczenia zewnętrznego. Równie ważną ich potrzebą jest także wspomniana już bliskość z człowiekiem.
Owszem, jest to rasa podobna do wcześniej opisanych sfinksów kanadyjskich, ale występują między nimi istotne różnice. Po pierwsze, doński sfinks jest większy od kanadyjskiego i bardziej muskularny. Po drugie, różnią się one od siebie także łapkami – dońskie sfinksy mają między poszczególnymi palcami błonę, co niemalże przypomina płetwy[1]. Po trzecie, spotkać możemy kilka odmian dońskich sfinksów:
Masa ciała dońskich sfinksów waha się w przedziale 3–5 kg, a długość ich życia to zwykle 12–15 lat[5]. A co z ich charakterem? Są to koty niezwykle przyjacielskie zarówno w stosunku do ludzi, jak i innych zwierząt – mogą mieszkać z psami. Bardzo przywiązują się do swojej rodziny i chętnie z nią przebywają. Rodzice małych dzieci mogą wybrać tę rasę dla swoich pociech[1]. Wspólne zabawy z dońskim sfinksem będą na pewno niezapomniane – zabawy to coś, co sfinksy uwielbiają!
Kolejny wyjątkowy, zapierający dech w piersiach kot bez sierści to kot elfie. Brak sierści odziedziczył po sfinksach, inną zaś swoją charakterystyczną cechę – wywinięte na zewnątrz uszka – po amerykańskich curlach. Koty efli to krzyżówki tych dwóch wspomnianych ras, a co ciekawe, powstały względnie niedawno, ponieważ pojawiły się na świecie w 2007 roku. Stworzyła je w Stanach Zjednoczonych Karen Nelson, która zmagała się z alergią na te zwierzęta, lecz nie na koty bez sierści. Zapragnęła więc stworzyć kociego przyjaciela, na którego jej organizm nie będzie reagował alergią, a dodatkowo pojawią się u niego konkretne cechy. Tak też się stało. Koty elfi to niezwykle towarzyskie zwierzęta[1]. Nie są agresywne i świetnie sprawdzają się jako ulubieńcy dzieci, które mogą się z nimi bawić do woli – koty te są energiczne i chętne do wszelkich aktywności.
Co warto wiedzieć o tej rasie? Kotki są mniejsze od kocurów – masa ciała kotów elfi waha się w przedziale 3,6–6,8 kg. Są to zwierzęta wyjątkowo umięśnione, a ich skóra wymaga podobnej – wzmożonej – opieki jak u sfinksów. Ich odporność jest jednak większa od tej, którą prezentują wspomniane sfinksy. Warto przy tym dodać, że jest to rasa, której hodowli nie znajdziemy w Polsce [5].
Kolejna młoda rasa to rosyjski sfinks peterbald – powstała w 1994 roku[1], a jej standardy zostały zatwierdzone w 1997[4]. Podstawą jej stworzenia było skrzyżowanie sfinksa dońskiego i krótkowłosej orientalnej kotki. Pojawiło się wtedy na świecie czworo kociąt, które to stały się początkiem wszystkich linii peterbaldów[1].
Podobnie jak sfinksy dońskie występują w kilku odmianach: bald (koty bez sierści), flock (ich meszek może przypominać w dotyku brzoskwinię lub aksamitną tkaninę) oraz busch (sierść zwykle jest gęsta, lecz jednocześnie szorstka)[7]. Jakiej zazwyczaj są maści? Występuje pięć typów, które – co ciekawe – mogą zmieniać się nawet do drugiego roku życia[5]. Ich ciało jest wydłużone, zwłaszcza pyszczek, a wibrysy, czyli kocie wąsy, są poskręcane[5]. Ciało kota jest gorące w dotyku (ma temperaturę około 39,5°C)[7], ogon długi i prosty, a skóra pofałdowana.
Interesuje Cię charakter peterbaldów? Cóż, koty bez sierści są w tym przypadku do siebie podobne – one również są niezwykle towarzyskie i potrzebują swojego ludzkiego przyjaciela, opiekuna, kompana do zabawy. Mocno się przywiązują (nawet bardziej niż opisywane wcześniej rasy) i… uwielbiają miauczeć! Robią to wyjątkowo często i do tego wieloma różnymi dźwiękami[5] – ich umiejętności głosowe są naprawdę godne podziwu. Akceptują też inne zwierzęta, są inteligentne, szybko się uczą, a ich z natury pogodne usposobienie powoduje uśmiech na ustach wszystkich, którzy z nimi przebywają[7].
To także rasa, która pojawiła się na świecie dopiero na początku XXI wieku. Jej twórczyni skrzyżowała ze sobą dońskiego sfinksa oraz kota szkockiego zwisłouchego. W ten sposób, w 2004 roku, powstał pierwszy Ukrainian Levkoy[8] . Co go wyróżnia? Przede wszystkim specyficznie zawinięte uszka. Są to koty bez sierści, umięśnione, dostojne i pełne gracji. Ich masa ciała zwykle waha się w przedziale 3,5–6 kg (kocice są mniejsze), a długość życia średnio wynosi 9–15 lat[8] .Co ważne, światowe organizacje – takie jak chociażby World Cat Federation – wciąż nie uznały tej rasy [8].Ich charakter podobnie jak wcześniejszych opisanych tu ras – jest niezwykle przyjazny. Uwielbiają być w towarzystwie zarówno innych kotów, jak i ludzi. Nie lubią samotności i świetnie adaptują się do nowych przestrzeni. Lubią dynamiczne zabawy [8], co będzie znakomitym impulsem do podjęcia dodatkowej aktywności przez kocich opiekunów.
Źródła:
