Kot birmański – cena, charakter, pielęgnacja
Wpisz frazę poniżej, by szukać artykułów i produktów
UDOSTĘPNIJ
Niewątpliwie miłośnicy kotów, lecz nie tylko oni, nie mogą przejść obojętnie obok kota birmańskiego, którego wygląd, dostojność i klasa przyciągają wzrok. Co więcej, jest to rasa wyjątkowo przyjazna i z dużą otwartością podchodząca do ludzi, czym zdobywa sobie dodatkowe uznanie. Sprawdź, co warto wiedzieć o niej więcej!
Spis treści:
|
Rozmiar |
średni do średnio dużego; masa ciała: kocur – ok. 4–7 kg, kotka – ok. 3–5 kg |
|
Sierść |
średniej długości, z delikatnym podszerstkiem; umaszczenie podobne do umaszczenia kotów syjamskich; konieczne są białe „rękawiczki” na zakończeniach łap |
|
Charakter |
cierpliwy, towarzyski, przyjazny, potrzebuje dużo kontaktu z człowiekiem, nie lubi samotności |
|
Długość życia |
12–15 lat |
Wokół historii tej rasy krąży wiele legend. Jedna z nich, nawiązując do nazwy tej rasy, wskazuje, że koty te pochodzą z Birmy, gdzie od setek lat towarzyszyły lokalnym mnichom i były czczone jako święte koty. Do dzisiaj używa się wobec przedstawicieli tej rasy określenia „święty kot birmański”. Podobno koty birmańskie przybyły do Europy na statku. Kotkę i kocura ukradziono ze świątyni Lao Tsun. W drodze do Francji samiec umarł, lecz samiczka była w ciąży, co pozwoliło na rozmnażanie się rasy na Starym Kontynencie.
Inna legenda głosi, że za kradzieżą tą stoi sługa ze wspomnianej świątyni, który w 1920 roku miał przekazać parę kotów jednemu z amerykańskich milionerów. Kolejna natomiast mówi, że koty te pojawiły się w Europie w 1919 roku i były prezentem, jaki kapłani khmerscy przygotowali dla jednego z francuskich podróżników i badaczy, a był nim Auguste Pavie.
Najprawdopodobniej jednak rasa kot birmański powstała we Francji, w ramach jednego z tamtejszych programów hodowlanych i jest wynikiem skrzyżowania kotów europejskich krótkowłosych, syjamskich i perskich. Do Wielkiej Brytanii przybyła w 1949 roku, a po raz pierwszy zobaczono ją na tamtejszej wystawie w 1952 roku. Jako odrębna rasa kot birmański został uznany w 1979 roku.
Kot birmański ma średnią wielkość, mocną budowę kości, a jego masa ciała waha się w przedziale 3–7 kg (kotki są mniejsze od kocurów). Jego nogi są dość krótkie, ale silne. Co istotne, przednie i tylne łapy zakończone są białymi „rękawiczkami”. Jest to ważna cecha tej rasy i pożądane jest, aby biel była absolutnie czysta, a długość „rękawiczek” identyczna (na dwóch przednich i na dwóch tylnych łapach, a najlepiej na wszystkich czterech). Ogon kota birmańskiego ma średnią długość, jest proporcjonalny do ogólnego rozmiaru danego osobnika i przybiera formę pióropusza. Oczy są zaś delikatnie owalne i mają wyjątkowo głęboki niebieski, wręcz akwamarynowy odcień.
Sierść kota rasy birmańskiej ma średnią długość i – co istotne – różną w zależności od części ciała. Na pyszczku jest krótka, nieco wydłużając się w kierunku policzków, a następnie w kierunku pleców oraz boków, gdzie jest najdłuższa. W dotyku jest jedwabista. Jeśli chodzi o umaszczenie, barwy są takie same jak u innych kotów syjamskich, czyli kluczowy jest tzw. motyw colorpoint. Chodzi o zabarwienie tylko w niektórych obszarach ciała, co dotyczy uszu, ogona, maski, nóg oraz genitaliów, przy czym w przypadku kotów birmańskich kluczowe są wspomniane już białe „rękawiczki” na końcach łap. Niezależnie od tego, jaką maść będzie miał dany kot, „rękawiczki” zawsze muszą być białe.
Sierść kota birmańskiego jest dość długa i może wydawać się trudna w pielęgnacji. Na szczęście tak nie jest. Jej struktura sprawia, że się nie plącze, nie kołtuni i nie mechaci, a w dotyku jest jedwabiście gładka. W zasadzie tylko w celu pozbycia się martwych włosów wystarczy czesanie kota raz w tygodniu, nieco częściej w okresie linienia.
Coś, na co należy jednak zwracać baczną uwagę, to oczy kota birmańskiego. Ich przemywanie jest konieczne, ponieważ rasa ta ma krótkie kanaliki łzowe (podobnie jak koty perskie). Nieprzemywanie może doprowadzić do różnego rodzaju stanów zapalnych, trzeba więc regularnie usuwać pojawiającą się w kącikach oczu wydzielinę. Można robić to wilgotnym wacikiem (każde oko oddzielnym, aby nie przenosić ewentualnych patogenów z oka do oka). Pomocne są w tym specjalne preparaty do pielęgnacji kocich oczu, które znajdziemy w sklepach zoologicznych lub klinikach weterynaryjnych. Możemy użyć także czystej wody, wyciągu z czarnej herbaty czy chociażby roztworu soli fizjologicznej.
Charakter przedstawicieli rasy kot birmański zdecydowanie nie odpowiada stereotypowi mówiącemu, że „koty chodzą swoimi ścieżkami”. Wręcz przeciwnie, jest to czworonóg, który najchętniej nie opuszczałby swojego opiekuna. Koty birmańskie lubią siedzieć na kolanach, często domagają się pieszczot i chodzą krok w krok za człowiekiem. Wyjątkowo przywiązują się do rodziny, ale lubią też interakcje z innymi ludźmi, zwykle pozwalają pogłaskać się obcym, a nieraz same wskakują gościom na kolana.
Nie są to szczególnie aktywne koty. Raczej wolą leniuchować, co nie zmienia faktu, że także potrzebują także chwili na zaspokojenie swoich naturalnych instynktów. Niezbędne będą więc drapak i zabawki dla kota, podobnie jak w przypadku każdej innej rasy.
Właściwie dla wszystkich! Sprawdzą się zarówno jako przyjaciele rodzin z dziećmi, jak i seniorów. Silne przywiązanie do opiekunów sprawia, że koty birmańskie nie przepadają za zbyt długim przebywaniem w samotności. Jeśli zatem jesteś osobą, która często wyjeżdża w delegacje lub przez większą część dnia pracuje, pomyśl o innej rasie.
Kot birmański uznawany jest za względnie zdrową rasę, dość odporną na różnego rodzaju schorzenia i żyjącą około 12–15 lat. Chcąc jednak utrzymać zdrowie czworonoga w jak najlepszym stanie, musimy zwrócić szczególną uwagę na kilka schorzeń, na które rasa ta jest podatna. Są to:
Kot birmański potrzebuje sporo czasu, żeby dorosnąć. Dojrzałość płciową osiąga w wieku 9–14 miesięcy, ale już pełne wybarwienie futra, a także rozwój psychofizyczny mogą trwać nawet 3 lata.
Kot birmański nie ma szczególnych wymagań, jeśli chodzi o żywienie. Należy zatem bazować na generalnych wskazówkach dotyczących diety dla kota.
Przede wszystkim trzeba pamiętać, że jej podstawą powinny być karmy pełnoporcjowe, które dostarczają niezbędnych kotu składników odżywczych w proporcjach, jakich zwierzę potrzebuje. Co istotne, znaczną większość kociego menu muszą stanowić karmy mokre – 90% (masy produktów), natomiast 10% to karma sucha. Pozwala to odpowiednio nawadniać koci organizm oraz wspiera pracę układu moczowego zwierzęcia.
Nie można też zapominać, że koty to smakosze. Jeśli coś nie przypadnie im do gustu, po prostu nie będą tego jadły. Przygotuj zatem różnorodne menu złożone zarówno z suchej kociej karmy, jak i z karmy pod postacią kawałków zanurzonych w sosie czy w aromatycznej galaretce. Dzięki temu dostarczysz kotu nie tylko składniki odżywcze, lecz także ogromną przyjemność z jedzenia.
Jest to rasa, którą otaczają liczne legendy, niewątpliwie więc wydaje się bardzo tajemnicza, a jednocześnie piękna, przyciągająca spojrzeniem i bardzo otwarta na budowanie relacji z opiekunami. Jak zatem może nazywać się Twój kot birmański?
Zastanawiasz się, ile musisz zaoszczędzić, by kupić kota birmańskiego? Ceny mogą wynosić od 1400 zł do 5000 zł. Tak jak w przypadku każdej innej rasy, finalny koszt zależy od hodowli, rodowodu zwierzęcia, jego wieku oraz płci. Zawsze należy sprawdzić hodowlę, z której planujemy przyjąć kota, czy jest ona kontrolowana przez odpowiednie towarzystwo felinologiczne. Warto też odwiedzić ją przed zakupem zwierzęcia i tym samym na własne oczy zobaczyć, jak było dotąd traktowane i w jakich warunkach dorastało. Ma to istotny wpływ nie tylko na proces socjalizacji kota, lecz także na jego zdrowie i tym samym potencjał organizmu na przyszłość.
W Polsce istnieje kilka hodowli kotów birmańskich. Ich zakup jest więc możliwy, ale nie jest to szczególnie popularna rasa w naszym kraju. Warto zaznaczyć, że hodowla kotów birmańskich, które mogłyby z powodzeniem uczestniczyć w wystawach, jest bardzo trudna. W przypadku tej rasy wzorzec, na podstawie którego koty są oceniane, jest bardzo restrykcyjny. Dużym wyzwaniem jest więc uzyskanie zwierząt mogących sprostać, chociażby wymogowi odpowiednio dopasowanych do siebie „rękawiczek”.
